KAZY LAMBIST

KAZY LAMBIST

Hij blijft de groef ploegen van wrijvingsloze, conflictloze muziek. Gastvrij en panoramisch. Verfijnd en hedonistisch. Vluchtig en elegant. Ontspannen en toch belichaamd. Want waar anderen hun elektronische arsenaal alleen voor oorlogsdoeleinden gebruiken, is Kazy Lambist een jongen van sensualiteit en emotie die zich niet opsluit in een beperkte ruimte; zijn tracks zijn ontworpen om de muren weg te duwen, om de visie te verspreiden. En natuurlijk om je te laten dromen in een hangmat, te laten dansen in een verstilde lounge of op een dansvloer die baadt in hypnotiserende zonneschijn. Dat is hoe het is gegaan sinds het debuut van Kazy Lambist, gemarkeerd door een virale eerste track Doing Yoga, een publieksprijs op het Inrocks Lab in 2015, het enthousiasme van filmregisseur Guillermo Del Toro, een artistieke samenwerking met ontwerper-stylist Jean-Charles de Castelbajac, en vervolgens een definitieve take-off met 33 000 Ft., een stralend debuutalbum, dat haar aura in de electro-pop scene vestigde.
Kazy Lambist had bijna zes jaar nodig om een tweede hoofdstuk te schrijven. Niet te verwarren met traagheid. Tussen een Sky Kiss EP die voor alle winden openstaat, inclusief een overtuigende samenwerking met Jean-Benoît Dunckel van de groep Air, het herlezen van enkele van zijn hits in een klassieke versie (de Decrescendo EP), en andere verkennende patronen (Nasty, in het gezelschap van Tutti Fenomeni, een Italiaanse rapper en acteur), heeft de nu dertigjarige enkele betoverende sporen achtergelaten in de oren. En in de benen, tijdens concerten of DJ-sets, in Frankrijk en daarbuiten. Deze onmiskenbare internationale invloed heeft geresulteerd in een platina single (Love Song), vijf gouden exportsingles (Doing Yoga, Headson, On You, Annecy & Work) en een wereldwijde tournee, te beginnen met twintig data in de Verenigde Staten met Kid Francescoli. Voorop in deze internationale resonantie staat Turkije. Een land waar zijn succes al een cause célèbre is. Behalve dat hij er de afgelopen jaren regelmatig optrad, bracht hij vorig jaar anderhalve maand door in de artiestenwijk aan de Aziatische kust. Het heet Moda, net als zijn album. Arthur Dubreucq, zoals hij in het burgerleven heet, nam daar Dünya op, een serafijn nummer waarin het timbre van Sedef Sebüktekin als een balsem werkt en Turkse viool zich mengt met de saxofoon van Jowee Omicil. Hetzelfde geldt voor Moda Disko, een jubelende Italo-disco die hij deelt met zangeres Den Ze en die zo op de soundtrack van de film La Grande Bellezza had kunnen staan.
Zelf geproduceerd, met de hulp van Glasses (al betrokken bij Love Song en Oh My God) op een paar tracks en de onontkoombare Ash Workman (Metronomy, Christine and the Queens, Baxter Dury…) aan het mengpaneel, is dit een gezamenlijke plaat, rijk aan bijdragen van instrumentalisten uit diverse horizonten en waarin het elektronische en het organische prachtig samenkomen. Het is ook een album met een geografisch bereik dat Turkije, Italië – hij woonde twee jaar in Rome tijdens de conceptie – en Zuid-Frankrijk (hij is geboren in Montpellier) omarmt, met mediterrane symboliek als gemeenschappelijke noemer. Het is ook een album dat zich in het voorgeborchte werpt van een chill-wave die bloeit in zijn varianten en zich verspreidt in reliëfs of wervelingen. Ten slotte is dit een plaat die hier en daar doorkruist wordt door liefdesverhalen, die tegelijkertijd sonische extase en de pijnen van introspectie nastreeft (After All), en in zijn combinatie genoeg rondheid (Italian Way) en gouden reflecties (Somebody To Love) vindt om te schitteren op variabele snelheden, afhankelijk van de stemming. Vloeibare pop (Nirvana feat Californian Julietta), voluptueus solar om het uiteenvallen van de relatie tussen een artiest en zijn muze beter te verwoorden (Lost with Amouë, de zangeres die hem al lang vergezelt op het podium), opzwepend om wijn te vieren in een mateloze dronkenschap (Méditerranée). Of de groovy sensualiteit van Flawless Form, waarop hij samenwerkt met het Straatsburgse jazzcollectief Emile Londonien. Kazy Lambist kijkt over grenzen heen, altijd perfect balancerend tussen verfijning en plezier.