Kids with Buns + DAVID LOMBARD

Kids with Buns

Het is alweer vier jaar geleden dat Marie Van Uytvanck en Amber Piddington voor het eerst samen op het podium stonden tijdens de voorrondes van 2019 Sound Track. Wat aanvankelijk bedoeld was als een tijdelijke oplossing (Marie’s gitarist had zich ziek gemeld) pakte zo goed uit dat de twee besloten de band Kids With Buns te vormen, naar het Gorillaz-nummer ‘Kids with Guns’. De muziek die ze samen maakten – weemoedige slaapkamerpopliedjes over zaken van het hart – sloeg aan. De eerste singles “1712” en “Bad Grades” sloegen al snel aan, in augustus 2020 haalden ze de halve finale van Humo’s Rock Rally en in januari 2021 wonnen ze Studio Brussel’s talentenjacht De Nieuwe Lichting. Vanaf dat moment ging het snel met het duo: “Bad Grades” bereikte de eerste plaats in de hitlijsten en ontving meer dan 2,5 miljoen streams op Spotify. In hun eerste jaar traden ze op tijdens Lokerse Feesten, speelden ze in de Lotto Arena en presenteerden ze hun debuut EP Waiting Room in twee uitverkochte Ancienne Belgique shows in april 2022.

Daar omringden Amber en Marie zich voor het eerst met een live band, met bassist en toetsenist Stijn Konings en drummer Dajo Vlaeminckx. Ze deden podiumervaring op en begonnen shows te spelen in het buitenland: de band toerde door Nederland in het voorprogramma van Balthazar en Eefje de Visser en speelde daar vervolgens een bijna uitverkochte headline tour. Ze speelden op showcase festival Eurosonic Noorderslag (NL) en werden in de line-up van Down the Rabbit Hole (NL) gezet. Deze zomer speelden ze op Pukkelpop en het Duitse Reeperbahn Festival.

Hun grootste mijlpaal tot nu toe is hun debuutalbum Out of Place, dat op 13 oktober uitkomt. Op het album hebben ze hun eigen geluid gecreëerd, geïnspireerd door Marie’s favoriete artiest aller tijden Nick Drake en Ben Howard, die Amber’s gitaarstijl heeft beïnvloed. Ze hebben vooral geput uit Girl in Red, die ook openhartige gitaarliedjes schrijft en, net als zij, bijna alles zelf doet. Maar ze zijn erin geslaagd om dicht bij datgene te blijven wat Kids With Buns, Kids With Buns maakt: de intieme indierock gedreven door Ambers melodieuze gitaren en Marie’s unieke diepe stem, die droevige bangers creëert om op te dansen tijdens een mentale inzinking in de badkamer. We hebben een tijdje moeten zoeken,’ zeggen ze scherpzinnig, ‘maar ik denk dat we nu zo’n beetje ons geluid hebben gevonden.

Out of Place is intenser dan wat we tot nu toe van Kids With Buns hebben gehoord, meer indierock dan de zachte slaapkamerpop van voorheen, in de traditie van droevige meisjes als Phoebe Bridgers en haar Boygenius. Intro zet de toon met warme, fuzzy gitaren die zo uit een nummer van Slowdive hadden kunnen komen. Naarmate het album vordert, neemt de gitaar weer de overhand. Sinds we een band hebben, hebben we de vrijheid gekregen om uit ons dak te gaan op het podium”, zegt Amber. ‘En ook op de plaat wilden we meer rocken.’ Het is duidelijk te horen t in “The Balance” en “Nothing New”. Hier zijn de riffs die vroeger zo typisch Kids With Buns waren ingeruild voor intensere gitaarklanken.

Amber en Marie hebben de preproductie van de plaat voornamelijk zelf gedaan. Ze sloten zich een lange zomer op in een zelfgemaakte studio bij Marie thuis. Daar leerde Amber zichzelf produceren, bespraken ze van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat teksten, bedachten ze hoe ze hun verhalen in liedjes zouden vertalen en werkten ze aan het artwork – op de albumhoes staat een licht gehavende tweekoppige teddybeer die ze met de hulp van een enthousiaste oma maakten. Je hoeft niet al te groot te denken over die studio,” legt Amber uit. ‘We hadden een computer, wat goedkope microfoons, een heleboel gitaren die we de afgelopen jaren hadden verzameld en warme maaltijden van Albert Heijn.’ Maar het was genoeg. Voor de opnames zelf werkten ze in de Johnny Green Giant studio in Gent met Stijn Konings, Dajo Vlaeminckx en producer Mathias Stal, die ook hun eerste nummers “Bad Grades” en “1712” produceerde.

Out of Place werd een openhartige coming-of-age plaat over tienerangsten en de worstelingen van het opgroeien in een nog al te vaak homofobe wereld. Toch hoef je geen homo te zijn om je met het album te kunnen identificeren. “Daughter”, bijvoorbeeld, gaat over zo hard proberen te voldoen aan wat je ouders en vrienden van je verwachten dat je uiteindelijk je eigen geluk verwaarloost. Het refrein is een antwoord op die verwachtingen: ‘You’ve got to learn to let me loose, I’m not the person that you think to tick all the boxes.’ “Bathroom Floor”, de eerste single van het album, gaat over jezelf vergelijken met vrienden die al een huis hebben gekocht en een ‘serieuze baan’ hebben. Het gaat ook over bang zijn om toe te geven dat je niet alles voor elkaar hebt. “Clutter” daarentegen gaat over jezelf isoleren omdat je overprikkeld bent, met als resultaat dat je zo eenzaam en futloos wordt dat je geen energie meer hebt voor zelfs de simpelste dagelijkse dingen. Het glas dat ik vier weken geleden brak, ligt nog steeds op de vloer, het maakt nu deel uit van de kamer,’ zingt Marie.

Vriendschap, liefdesverdriet en verliefdheid – vaak voor de eerste keer – zijn ook belangrijke thema’s op het album. “Stubborn Mind” draait om een ruzie met een belangrijke ander waarbij je te koppig bent om je ongelijk toe te geven. Je wordt gesaboteerd door je eigen koppigheid. Als je niet naar de ander luistert, loop je het risico hem of haar te verliezen. Maar in het heetst van de strijd vergeten we dat soms. “Pale Face” gaat over het uit elkaar gaan van een vriendschap en hoe dat vaak pijnlijker kan zijn dan het einde van een relatie. How Bad Could It Be” is dan weer een dialoog tussen twee beste vrienden die verliefd op elkaar worden, maar dat niet durven te uiten. Want wat als het niet wederzijds is? En vooral, wat zullen de mensen denken? Het volgende nummer op het album, “Colder”, zet de dialoog voort en vormt zo het vervolg op “How Bad Could It Be”.

Het gevoel de buitenbeentje te zijn is een terugkerend thema in Out of Place, maar het komt het sterkst naar voren in “Nothing New”, dat volgens Marie “het meest emotionele nummer op de plaat” is. “You made me think I was sick”, zingen we. Als je omgeving je constant het gevoel geeft dat er iets mis met je is, ga je het uiteindelijk geloven.’ Het is een liedje over gepest worden om je geaardheid en de bijbehorende hulpeloosheid en frustratie die je ervaart omdat je nooit iets terug hebt gezegd. It drives me insane, how I never fought back’ gaat de tekst.

‘In bijna alle nummers op het album uiten we dingen die we in een bepaalde situatie hadden willen zeggen, maar niet durfden’, aldus het duo. Op “Out of Place” geven Amber en Marie een plaats aan een aantal moeilijke herinneringen terwijl ze proberen hun omgeving beter te begrijpen, in de hoop dat ze anderen kunnen helpen hetzelfde te doen. Dat lijkt te lukken, wat niet alleen blijkt uit de uitverkochte shows en plaatsen in de hitlijsten, maar ook uit de vele jongeren die na optredens komen vertellen hoezeer de muziek van Kids With Buns hen heeft geholpen toen ze het moeilijk hadden. Het is leuk om te merken dat mensen troost vinden in wat we hebben geschreven,’ zegt het duo. Je tienerjaren en de periode die daarop volgt kunnen intens zijn, ook al worden ze vaak geromantiseerd. Met Out of Place willen we erkennen dat het soms gewoon klote is. En dat is oké.’