Mayhem + Marduk + Immolation

Mayhem

Met vier decennia duisternis achter zich vieren de Noorse extreme metalpioniers MAYHEM een illustere en onmiskenbare carrière. Ze hebben in de afgrond van persoonlijke tragedies gestaard, aardverschuivingen in de metalscene doorstaan en blijven zichzelf verfijnen als de voornaamste verkondigers van chaos. Dat is de blijvende erfenis van MAYHEM, die de wereld blijft inpalmen met hun “40 Years of Mayhem”-ceremonies, waaronder een headlinerplek op de Decibel Magazine Tour 2025 in Noord-Amerika. Voor diehardfans die er al bij waren met de Deathcrush-EP (1987) en het mijlpaalalbum De Mysteriis Dom Sathanas (1994), maar ook voor nieuwe volgelingen, is er geen twijfel: MAYHEM doet zijn vurige erfenis eer aan als weinigen dat kunnen.

“We spelen al zo lang samen dat we absoluut een machine zijn,” zegt gitarist Ghul. Zoals gedocumenteerd op het livealbum Daemonic Rites (2023), blijft MAYHEM meester van hun helse ambacht, telkens sterker wordend. “De laatste jaren hebben we zoveel hoogtepunten gehad,” vertelt Ghul. “Spelen in landen zoals Nepal, China, terug naar Dubai. Festivals zoals Wacken vorig jaar, wat een van mijn beste festivalervaringen ooit was. Het optreden was geweldig, een perfecte set voor een gigantisch publiek.”

Met oprichter en bassist Necrobutcher, de lang meedraaiende drummer Hellhammer en zanger Attila Csihar, aangevuld met gitaristen Teloch (2011) en Ghul (2012), kijkt MAYHEM bij deze 40ste verjaardag terug op een discografie die reikt van het compromisloze Grand Declaration of War (2000) tot het vormende Daemon (2019). Eén ding is glashelder: MAYHEM is een band die grenzen van extremiteit blijft verleggen. “Voor het eerst sinds lange tijd voelen we ons muzikaal weer echt een eenheid,” zegt Hellhammer. “Dat gevoel ontbrak lange tijd, en dat merk je live.”

“Met deze band is elk album zó anders,” zegt Ghul. “Het is bijna alsof je het repertoire van vier of vijf bands moet leren. We keren terug naar platen zoals Grand Declaration of War, en hoewel veel van dat materiaal niet erg toegankelijk is, spelen we de nummers die live werken. Binnen Black Metal zijn er maar weinig bands die in staat zouden zijn – of het zouden willen – om zulke technische nummers te spelen. Voor ons zou het zonde zijn om onze capaciteiten niet te gebruiken. Die platen maken deel uit van onze geschiedenis, van de extremiteit van het geheel.”

Met pure extremiteit als drijvende kracht heeft MAYHEM door de jaren heen bijna 1.000 shows gespeeld in meer dan 60 landen. Sinds hun oprichting in Langhus, Noorwegen, in 1984, hebben ze hun strijdlustige, bovennatuurlijke Black Metal naar de VS, Duitsland, Australië, Brazilië en ver daarbuiten gebracht. Overal hebben ze verbijsterd, overdonderd en een wereldwijde legioen opgebouwd dat even trouw is aan hun beruchte verleden als aan hun huidige vorm.

“Ik wist vanaf dag één in 1984 dat deze band uitzonderlijk zou zijn – een van de beste bands ooit!” zegt Necrobutcher. “Ik denk dat dat een grote reden is waarom we hier nog steeds staan na 40 jaar – en we tellen door.”

Vier decennia later groeit MAYHEM’s legioen nog steeds. Nieuwe fans, aangetrokken door hun status als grondleggers van Noorse Black Metal en hun duistere, gewelddadige wortels, hebben MAYHEM tot méér gemaakt dan alleen een belangrijke band: ze maken deel uit van het muzikale erfgoed van hun thuisland. In 2008 ontvingen ze de prestigieuze Spellemann-prijs voor Ordo Ad Chao en in 2021 een Noorse Grammy voor Daemon. Ze waren ook onderdeel van een Black Metal-expositie in de Nationale Bibliotheek van Noorwegen en worden geëerd bij Neseblod Records in Oslo, op de plek van de beruchte winkel Helvete van oprichter Euronymous.

En natuurlijk is er de beruchte film Lords of Chaos, een grimmige en vaak gruwelijke verfilming van hun beginjaren. “Er wordt veel gezegd over die film, zowel positief als negatief,” zegt Ghul. “Hij fetisjiseert en glamoriseert, maar het is wat het is. Na die film zagen we duidelijk dat de gemiddelde leeftijd van ons publiek met twintig jaar daalde. Dat is precies wat een band als de onze nodig had. Het was ook ons geluk dat we op dat moment muzikaal ijzersterk waren.”

MAYHEM blijft een niet te stoppen kracht. Hoewel puristen altijd zullen blijven teruggrijpen naar Deathcrush of Live in Leipzig, is het onmiskenbaar dat de band nu op zijn hoogtepunt is. Hellhammer’s drummen tegenover de dubbele gitaarstorm van Teloch en Ghul blijft ongekende woede. Csihar’s ijzingwekkende gekrijs en spookachtige grommen boven Necrobutcher’s donderende lage tonen zijn zo duister als een Noors woud. Met geruchten over nieuwe muziek in aantocht, is dit MAYHEM in zijn ultieme, sterkste vorm. En dodelijker dan ooit.

“We hebben absoluut nul compromissen gesloten,” besluit Ghul. “We hebben dat nooit gedaan en ik zie het nooit gebeuren enkel om platen te verkopen. De muziek is extreem. De mensen zijn extreem. Anderen plezieren heeft nooit op de agenda gestaan, en dat hoor je wanneer je ons beluistert of live ziet. Er is iets voor het publiek om zich aan vast te klampen en te beleven, maar het is niet bedoeld als een makkelijke of aangename ervaring. Het is MAYHEM.”