SHARON VAN ETTEN + ANGIE MCMAHON

Angie McMahon

Toen niets meer goed ging, begon Angie McMahon naar de lucht te staren. Elke dag sleepte ze haar matras naar haar voortuin, legde een koud washandje op haar gezicht en bleef daar liggen, omhoog kijkend. Niet bewegend, alleen observerend. De laatste tijd voelde het alsof haar leven uit elkaar viel, haar lichaam het opgaf, en ze de illusie moest loslaten dat ze ergens echt controle over had.

Maar boven haar verzamelden zwermen vogels zich elke middag, veranderend van vorm – het ene moment een vis, het volgende een golf. Gedwongen door ziekte om te vertragen en aandachtig te zijn, keek McMahon elke dag naar de vogels en merkte de natuurlijke cycli op die ze eerder nooit had gezien. Terwijl ze zich vormden en uitstrekten, vertrokken en terugkeerden, begonnen de vogels de lessen te weerspiegelen die ze over het leven leerde – dat alles kan en zal veranderen, en dat de enige constante heruitvinding, wedergeboorte en herconfiguratie is.

“Het voelde als uitzoomen,” zegt McMahon. “Mijn leven leek me volledig uit balans te brengen en alles leek verkeerd te gaan. Maar de lucht en het water bleven constant en in evenwicht. Daarin vond ik zoveel troost.”

Die waarheid, en andere stille inzichten die Angie McMahon de afgelopen jaren over het leven, zichzelf en het universum heeft gehad, zijn verwerkt in haar nieuwe album, Light, Dark, Light Again. Dit is een plaat over het verkennen van de donkerste plekken in jezelf, het onder ogen zien van angst en ontdekken dat dit een doorgang kan zijn naar iets groters en beters. Light, Dark, Light Again onderzoekt McMahon’s relatie met zichzelf en haar reis naar acceptatie – van wie ze is en wat de toekomst ook brengt. Het album vangt het gevoel van instorten en vervolgens langzaam en op onvoorspelbare manieren helen; de wortels die groeien rond barsten en mislukkingen, nieuwe fundamenten creëren en het licht binnenlaten.

Waar haar veelgeprezen debuutalbum uit 2019 intiem en ingetogen was, wilde McMahon met Light, Dark, Light Again kijken hoe groot ze haar geluid kon maken. Als co-producer van het album begeleidde ze het volledige creatieve proces. Haar visie? Muziek die warm, kosmisch en uitgestrekt voelt – die zowel de ervaring van verdrinken onder water vastlegt, als het moment waarop de endorfines inslaan wanneer je een heuvel oprent, of het gevoel van op een klif staan en schreeuwen in de wind. Maar ze wilde ook de intimiteit behouden waarmee veel nummers ontstonden – geschreven in haar slaapkamer, als thuisdemo’s die ze in twee grotendeels geïsoleerde jaren met vrienden deelde.

Met aandacht en geduld gemaakt, werd Light, Dark, Light Again langzaam en bewust opgenomen gedurende een jaar, tussen McMahon’s thuisstad Melbourne, het landelijke Victoria en Durham, North Carolina. Daar, waar de meeste nummers samenkwamen, werkte McMahon samen met de Grammy-genomineerde producer en songwriter Brad Cook (Bon Iver, Waxahatchee, Kevin Morby, Snail Mail). De studioband werd aangevuld met Matt McCaughan (drummer van Bon Iver), Leif Vollebekk (Canadese singer-songwriter) en Phil Cook (Megafaun). De kans om internationaal te reizen en te werken met artiesten die ze bewondert, voelde als een droom die uitkwam. Maar vooral het feit dat ze vrij was van een vast schema, in haar eigen tempo kon werken en kon vertrouwen op de timing van het universum, voelde bevrijdend.

Sommige nummers werden groots en meeslepend dankzij haar liveband en koren van stemmen die als beschermengelen glinsteren. Andere creëerde McMahon alleen, door te experimenteren met productie – met vocal stacks om de stemmetjes in je hoofd te weerspiegelen die je niet langer kunt negeren, of veldopnames om echo’s van de natuur subtiel in de muziek te verwerken. Over de 13 nummers heen straalt Light, Dark, Light Again de reis uit die McMahon de afgelopen jaren heeft afgelegd: door onbekend terrein, terug naar zichzelf, via beweging, meditatie, ademhaling en een diepe verbinding met de natuur.

Het werk aan Light, Dark, Light Again begon drie jaar geleden, terwijl McMahon door intense persoonlijke veranderingen ging: relatiebreuken, mentale crashes en diepgaande zelfinzichten. De lead single “Saturn Returning” documenteert het vuur waar ze doorheen liep, maar ook de hoop, opluchting en vreugde die op de andere kant van overgave lagen. De track is geïnspireerd op haar Saturn Return, de astrologische transit die grote levensveranderingen brengt en intense groei afdwingt. Het is een nummer dat McMahon schreef als een notitie aan zichzelf, over vergeving, zelfcompassie, loslaten en accepteren dat ze nog niet alles hoeft te weten.

“Ik ga elk deel van dit lichaam liefhebben / Ik wil wijd wakker zijn als ik veertig ben!” schreeuwt ze – een statement tegen een industrie die jeugd fetisjiseert, en een belofte om altijd aanwezig te zijn. Niet verbergen, niet doen alsof, niet laten leiden door angst.

McMahon’s poëtische teksten zullen houvast bieden aan iedereen die door zijn eigen angsten navigeert, en hen aanmoedigen om vooruit te gaan. “Fireball Whiskey” en “Fish” graven in relatiebreuken en de acceptatie dat alles uiteindelijk eindigt. Op het Springsteen-geïnspireerde “Letting Go” viert ze overgave, het loslaten van het oude en de wetenschap dat gesloten deuren nieuwe kunnen openen. “Divine Fault Line”, geschreven met Emma Louise in Los Angeles, erkent dat hoop en vooruitgang vaak komen nadat je je volledig gebroken voelt.

“Mother Nature”, geïnspireerd door de weken waarin ze vogels observeerde, groeide uit tot een klimaatprotestsong – vol woede, kracht en liefde voor de aarde. Het werd een uitlaatklep voor haar overweldigende gevoelens over de klimaatcrisis, en hoewel McMahon zich al lang inzet voor activisme, hoopt ze dat dit nummer een noodzakelijk gevoel van verontwaardiging zal oproepen.

Elders erkent “Black Eye” de moeilijkste momenten, “Staying Down Low” verwoordt de beklemming van depressie, en “Serotonin” beschrijft de strijd om van antidepressiva af te komen en opnieuw vreugde te vinden. “Music’s Coming In” viert het doorbreken van blokkades, en bevat een koor van Melbourne-muzikanten uit McMahon’s gemeenschap. “Exploding” is haar belofte om altijd de meest dappere, oprechte versie van zichzelf te zijn. “I Am Already Enough”, geschreven met Meg Duffy (Hand Habits), is een oproep tot verzet tegen de maatschappij die ons doet geloven dat we nooit goed genoeg zijn zoals we zijn.

Het album eindigt met “Making It Through”, waarin McMahon zingt:
“Ik wist toen niet dat uit as en vernietiging de grond nieuwe dingen zou laten groeien. Tijd moet opraken, de zon moet ondergaan. Opkomen, vallen, opkomen. Leven, dood, leven weer. Dag, nacht, dag weer. Licht, donker, weer licht.”

Die zin, die de titel van het album werd, vatte alles samen wat ze had geleerd: alles komt goed, omdat alles bedoeld is om te veranderen. Pijn is onvermijdelijk, geluk keert altijd terug, en de eb en vloed van het leven zullen zichzelf uiteindelijk in evenwicht brengen.

De golf zal breken en terugtrekken. De vogels zullen vertrekken, terugkeren en zich opnieuw vormen.

“Ik wilde vieren dat ik me niet langer verzette tegen verandering,” zegt McMahon. “Ik probeerde niet langer vast te houden zoals vroeger, maar leerde vertrouwen op natuurlijke cycli. Alles is tijdelijk, en in die wetenschap vond ik houvast.”

— Tekst: Katie Cunningham