SOCIAL DISTORTION

SOCIAL DISTORTION

Zo weet je dat je het gemaakt hebt in de muziekbusiness: Je bent drie decennia lang sterk gebleven op je eigen voorwaarden, in je eigen tijd, volgens je eigen regels, en in die tijd is je invloed alleen maar gegroeid. Elk van je albums was sterker dan je vorige. Je bent op het podium gebracht door Bruce Springsteen, omdat hij een van je nummers wilde spelen. Je hebt hoogte- en dieptepunten gekend, goede dagen en tragische dagen, maar elke avond geef je 100% en elke ochtend word je swingend wakker.
Dit is de korte versie van de Social Distortion biografie – de lange versie zou een 10-delige miniserie kunnen zijn. Maar in de afgelopen 30 jaar hebben de punkgodvaders in de band hun geluid zo goed als vastgelegd, een harde rockabilly/punk met melodieuze, beproefde teksten van frontman Mike Ness. Hun verschroeiende gitaren en een locomotieve ritmesectie klinken vandaag de dag nog net zo levendig als in ’82, net als Ness’ harde verhalen over liefde, verlies en geleerde lessen. “Wat ik het vaakst hoor is: ‘Man, jouw muziek heeft me door moeilijke tijden geholpen,’” zegt Ness. “En dan zeg ik gewoon: ‘Ik ook.’”
Hard Times And Nursery Rhymes (voor het eerst geproduceerd door Ness zelf) is de eerste plaat van de band sinds 2004, maar de pauze heeft ze niet veel veranderd. De belangrijkste componenten van Social Distortion – een bijna perfecte mix van punk, bluesy rock-‘n-roll en outlaw country – blijven behouden, maar de band verlegt ook de grenzen van hun kenmerkende geluid. “Ik wilde niet één schrijfstijl”, zegt Ness. “Ik wilde niet dat het allemaal heavy zou zijn, zoals ‘White Light, White Heat, White Trash’. Ik wilde wat zwaar en wat licht. Ik wilde fictie en non-fictie. Ik wilde veelzijdigheid.”
Dat is meteen duidelijk. Het eerste vocale nummer van de plaat, “California (Hustle and Flow),” laat Ness en de band niet zozeer brullend uit de poort komen als wel zwalkend achter een vette Stones-achtige locomotiefgroove. “Deze plaat heeft veel van mijn invloeden,” zegt Ness, ”Maar hoe ver je met die invloeden gaat is aan jou. Met deze plaat wilde ik iets verder gaan. Ik wilde dat mensen dat tweede nummer zouden horen en zich zouden realiseren, ‘Wow, dit is niet zomaar een Social Distortion-plaat’.” (Voor de goede orde heeft het nummer hints van “Ball and Chain” en “All Down The Line” van de Stones en, voor het eerst, vrouwelijke achtergrondzang. “Ik luister al jaren naar platen met (achtergrond)zang, en ik had zoiets van ‘Hé, waarom zou ik dat niet doen?” Ness lacht).
Niet dat de punkfundamenten van de band zijn aangetast; de eerste single “Machine Gun Blues”, een stukje ganglandfictie dat zich afspeelt in 1934, zou zo uit “Somewhere Between Heaven and Hell” kunnen komen. Maar de plaat is het bewijs van het vermogen van de band om te evolueren. “Bakersfield”, een vast onderdeel van de setlist van de afgelopen jaren, is een verhaal over een verwoeste liefde, vergiffenis en Buck Owens; het sluit af met een gesproken vers dat Merle Haggard zou doen glimlachen. “Can’t Take It With You” heeft een Jerry Lee-achtige pianosolo die verf verschroeit. En afsluiter “Still Alive” is een stijgend carpe diem met een emotioneel gewicht dat niet beschreven of gedupliceerd kan worden.
“Het album doet me denken aan “Somewhere”, maar het heeft ook iets van de duisternis die “White Light” had. Het heeft iets van de smaak van “Mommy’s Little Monster,” zei Ness. “Ik denk dat het heel kenmerkend is. We zijn nooit bang geweest om te evolueren en mensen te laten zien wat we kunnen.”
Nu in hun vierde decennium hebben Ness en Social Distortion officieel een van de meest non-punk dingen gedaan die mogelijk zijn: Ze zijn niet opgebrand.
Social Distortion, een mix van Springsteen’s fabrieksmatige ethiek met Zuid-Californische punkenergie en zwart leer, werd eind jaren 70 gevormd door Ness en zijn middelbare schoolvriend, wijlen Dennis Danell; de groep brak door in 1983 met de beukende plaat van punk en ongenoegen “Mommy’s Little Monster”. Hun opvolger uit 1988, “Prison Bound”, gaf al aan dat er een sonische verandering aan zat te komen, en met de titelloze plaat uit 1990 en het album “Somewhere Between Heaven and Hell” uit 1992 had hun geluid zich verstevigd tot de direct herkenbare rock-‘n-roll die hen sindsdien heeft bepaald.
Voor Hard Times bestaat Social Distortion uit Ness en langjarige gitarist Jonny Wickersham, samen met bassist Brent Harding en drummer David Hidalgo, Jr.
Tegenwoordig is de band zelden lang van de weg af en blijft fans vasthouden die er al zijn sinds “Mommy’s Little Monster”, terwijl ze ook nieuwe fans aantrekken die de band ontdekken via met de hand geschoten YouTube-clips. “Ik zie dat mensen hun kinderen meenemen naar optredens,” zegt Ness. “En ik zie dat kinderen hun ouders meenemen.”
Social Distortion is een mix van potente kracht, aantrekkingskracht voor alle leeftijdscategorieën en een oprechte voldoening over het bereiken van zoveel mensen als ze hebben. “Ik schrijf liedjes voor mezelf en ik hoop dat andere mensen ze ook leuk vinden,” zegt Ness. “Ik denk dat elke plaat die je maakt mensen laat zien wat je de afgelopen jaren hebt geleerd. Het is mensen laten horen: ‘Dit is wat ik weet’.”