THE LIMIÑANAS

THE LIMIÑANAS

“Mag ik uw handtekening?” vroeg hij aan de rondborstige blonde actrice. “Weet u, ik ken alles wat u gedaan hebt,” zingt Doug Yule in New Age van The Velvet Underground. Liefde en geweld tegenover een actrice die decennia overspant – een ster die als vervaagd wordt beschouwd.

Dit is het verhaal van het nieuwe album van The Limiñanas, dat opnieuw een spotlight werpt op zogenaamde gevallen sterren. Op de vergeten vrouwen die, van de jaren 1950 tot vandaag, van het scherm verdwenen zijn alsof door een wrede vloek, veroordeeld door het verstrijken van de tijd. Gepassioneerde cinefielen en zich bewust van de donkere onderlaag achter Hollywoods glamour, wilden Lionel en Marie Limiñana hen hier hulde brengen.

Zonder militant te zijn, ontvouwt Faded zich als een hybride narratief – tussen (slechte) dagdromen en tedere metaforen – als een rijke soundtrack van een zelden verteld verhaal. Met bijdragen van onder andere Bobby Gillespie (Primal Scream), Bertrand Belin, Rover, Anna Jean (Juniore), Penny, Jon Spencer… brengt ieder zijn eigen interpretatie van het Faded-verhaal. The Limiñanas omschrijven het als een “Italiaanse patchwork”, waarin de pennen van door hen bewonderde artiesten volledig tot hun recht komen. Een werk dat echoot (en in contrast staat met) het beroemde “Mignonne, allons voir si la rose” van Ronsard, die reeds vroeg over veroudering reflecteerde: “Pluk, pluk uw jeugd / Zoals deze bloem / Want ouderdom zal uw schoonheid verbleken”.

Het resultaat is een dubbelalbum dat opent met een emotionele, multi-referentiële garagepop, en gaandeweg meer ruimte laat voor bezinning en psychedelica – zonder de giftige riffs te vergeten. Dat is onmiskenbaar de stijl van The Limiñanas. Marie Limiñana zit achter drums, percussie en zang (met name in een heerlijke cover van Louie Louie van Richard Berry). Lionel Limiñana bespeelt de met fuzz doordrenkte gitaren, bas en keyboards. Het winnende team blijft onveranderd en vernieuwt voortdurend hun discours, terwijl ze trouw blijven aan hun essentie. In hun studio in Cabestany omringden Marie en Lionel zich met hun vaste bondgenoot Pascal Comelade en David Menke, die ook instond voor de mix.

De afgelopen seizoenen lieten The Limiñanas weinig ademruimte: drie soundtracks op rij (Heureux Gagnants, Les règles de l’art, Tigres et hyènes) en de productie van Pick-up van Brigitte Fontaine. Maar inspiratie ontbreekt nooit. Het duo put constant uit de muziek die hen altijd al begeleidde (vooral garagerock), en uit een rijk visueel universum: Italiaanse films uit de jaren 60, horrorpareltjes zoals Poltergeist, en zenuwslopende series als Monsters.

Vanaf het instrumentale openingsthema Spirale duik je een rauwe en dromerige garagepunkgalaxie in. De tempo’s versnellen onder leiding van Bobby Gillespie op Prisoner of Beauty, en Bertrand Belin brengt de existentiële hymne J’adore le monde: “naast de maat, er net naast, niet eronder, niet zomaar ergens”. Terwijl Shout de rockziel van Rover belichaamt, schittert Penny’s charismatische stem op Faded. Antiheldin Catherine wordt bedacht en vertolkt door Anna Jean. Na de interlude The Dancerherinterpreteert het album de poëzie van Bernard Heidsieck (Tu viens Marie?, Autour de chez moi) en levert het twee elektrische nummers op samen met Jon Spencer: Space Baby en Degenerate Star.

Het album eindigt op een sublieme versie van There but for Fortune van Phil Ochs, in Frankrijk vereeuwigd door Françoise Hardy als Où va la chance. “Ik zie wonden / Die nooit helen / Ik zie de zwerver slapen in de regen / En soms denk ik / Wanneer ik in iemands armen in slaap val / Waarheen gaat het geluk / Naar jou, naar mij?” Voor Marie en Lionel Limiñana ligt hun geluk in het ritme van hun hart en de trilling van hun gitaren. Ze tonen aan dat de wreedheid van de tijd slechts een illusie is, en dat alle kunst eeuwig is – ondanks haar littekens.